15-11-2011
93 rocznica odzyskania niepodległości przez Polskę
Panie Starosto, Panie Burmistrzu, Radni Rady Miejskiej i Rady Powiatu, Drodzy kombatanci, Szanowni mieszkańcy miasta i gminy Mieszkowice, Uczniowie.
W dniu dzisiejszym obchodzimy 93 rocznicę odzyskania niepodległości przez Polskę. Obchody tego święta rozpoczęliśmy wczoraj uroczystą sesją Rady Miejskiej oraz wieczornicą w MGOK.
Chciałbym przedstawić w wielkim skrócie tło historyczne i polityczne wydarzeń poprzedzających ten znaczący w dziejach naszej Ojczyzny dzień 11 listopada 1918 r., nazwany Dniem Niepodległości.
W wyniku trzech rozbiorów w końcu XVIII w. Polska utraciła na rzecz państw zaborczych obszar ponad 730 tys. km2, zamieszkiwany przez 12 mln rodaków; Polska utraciła swoje terytorium, lecz zachowała to, co jest najcenniejsze dla Matki – Ojczyzny, zachowała swoje kochane dzieci.
Polacy w trudnych czasach niewoli, częstokroć dawali zewnętrzne wyrazy umiłowania Ojczyzny. Znamiennym przykładem jest postawa kilkunastoletnich uczniów z Wrześni położonej w Wielkopolsce, pod zaborem pruskim, znana jako strajk dzieci wrzesińskich. Nie zważając na ostre represje, protestowali oni przeciwko zmuszaniu polskich uczniów do nauki religii w języku niemieckim.
Walka Michała Drzymały, wielkopolskiego chłopa, o prawo budowy domu na własnej działce rolnej to także przykład postawy oporu wobec zaborcy.
Wielkie rzesze Polaków stawiały czynny opór wobec zaborców, powstawały także organizacje stawiajace sobie za cel dążenia do odzyskania niepodległości, a także kultywowanie i pielęgnowanie polskości i najbardziej wartościowych tradycji narodowych. Symboliczne i dające Polakom nadzieję znaczenie, miały zrywy powstańcze: listopadowe, styczniowe i powstanie kościuszkowskie. Po upadku powstania kościuszkowskiego większość organizacji niepodległościowych udało się na emigrację, przede wszystkim do Francji.
W 1797 r. Jan Henryk Dąbrowski przystąpił do formowania legionów polskich początkowo bezskutecznie we Francji, a później we Włoszech. W tym czasie Józef Wybicki napisał pieśń legionową „Jeszcze Polska nie umarła”.
W dniu niepodległości należy także wspomnieć o powstaniu tzw. Legionów Piłsudskiego utworzonych z przekształconych pierwszych polskich organizacji strzeleckich w Krakowie i Lwowie. Odmowa złożenia przysięgi przez wojsko Legionów Piłsudskiego „na wierne braterstwo broni z Niemcami i Austrią” w 1917 r. było ważnym politycznym aktem sprzeciwu, w wyniku czego Józef Piłsudski został aresztowany przez Niemców i osadzony w więzieniu w Magdeburgu.
Szanowni państwo; nadszedł wreszcie długo oczekiwany dzień, w którym Polska odzyskała upragnioną niepodległość i powróciła na mapy Europy.
Polacy wykorzystali szansę, jaką dał im udział państw zaborczych po dwóch stronach frontów I wojny światowej, aby po 123 latach niewoli, w 1918 roku odzyskać niepodległość. Decydującym momentem był powrót Józefa Piłsudskiego z magdeburskiego więzienia do Warszawy. Dzień 11 listopada, w którym Rada Regencyjna przekazała mu władzę, stał się później naszym narodowym Świętem Niepodległości. O granicach II Rzeczypospolitej zadecydował traktat wersalski, w wyniku którego wróciły do Polski Wielkopolska i Pomorze Gdańskie, postanowiono o przeprowadzeniu plebiscytów na Warmii, Mazurach i Śląsku. Ostateczne granice ukształtowane zostały także w wyniku działań wojennych, w szczególności wojny polsko-bolszewickiej (1919-21), a także w wyniku patriotycznych zrywów powstańczych – wielkopolskiego i śląskiego. Także powstrzymanie wojsk sowieckich na przedpolach Warszawy, określane mianem Cudu nad Wisłą stanowiło niezwykle ważną kartę w dziejach naszej Ojczyzny, która w znacznym stopniu przesądziła
o jej dalszym istnieniu.
Hasło: Bóg, Honor i Ojczyzna – dewiza Wojska Polskiego, umieszczana na sztandarach jednostek wojskowych, stało się jednym z symbolicznych znaków polskich patriotów. Często zastanawiamy się: co to znaczy – być patriotą? Czy to możliwe w obecnych czasach? A może okazywanie swojego przywiązania, umiłowania Ojczyzny jest we współczesnym świecie dla jednych postawą niemodną, dla innych zbyt trudną?
Jednym z przejawów patriotyzmu jest kultywowanie pięknych narodowych tradycji przekazywanych z pokolenia na pokolenie. Przykładem mogą być pełne skupienia i modlitewnej zadumy coroczne obchody świąt 1 i 2 listopada. W tych dniach Polacy odwiedzają cmentarze nie tylko po to, by dać zewnętrzny wyraz pamięci o bliskich zmarłych, ale przede wszystkim, aby zwrócić się do tego co trwałe i nieprzemijające, a jedną z takich wartości, niewątpliwie, jest Polska. Zapalamy znicze także na grobach poległych, często nieznanych żołnierzy. Upamiętnienie i czczenie Polaków poległych na różnych frontach, w wielu zakątkach świata, jest naszym świętym narodowym obowiązkiem.
Patriotyzm można w piękny sposób uzewnętrzniać, choćby śpiewem poruszających i podniosłych pieśni, przypominaniem i przekazywaniem kolejnym pokoleniom wspaniałych kart z dziejów Polski. Zewnętrznym wyrazem patriotyzmu jest przywiązanie i poszanowanie naszych symboli narodowych, wywieszanie polskiej flagi z okazji uroczystości i świąt państwowych.
Patriotyzm tkwiący gdzieś głęboko w sercu, często w sposób szczególny potęguje się wśród naszych rodaków – emigrantów, którzy z różnych powodów, często wbrew swoim planom na życie, zmuszeni byli opuścić Polskę. Ten fakt przywiązania do kraju, z dala od jego terytorium także stanowi wielką wartość, o której nie możemy tu nad Wisłą, Odrą i Bałtykiem zapominać.
Pięknym przykładem patriotyzmu, szczególnie dla młodych jest harcerstwo, które w Polsce powstało 100 lat temu, a jednym z jego pierwszych haseł była niepodległa Polska. Warty honorowe trzymane przy grobie bł. ks. Jerzego Popiełuszki, postawa młodych harcerzy po katastrofie smoleńskiej zasługują na głęboki szacunek.
Także na nas samorządowcach spoczywa duża odpowiedzialność. Jesteśmy zobowiązani do podejmowania przemyślanych i odpowiedzialnych decyzji, do godnego i uczciwego reprezentowania mieszkańców. Przywiązanie i aktywna praca dla dobra naszej Małej Ojczyzny, poświęcenie dla bliskich nam środowisk, oddanie swoich zdolności i umiejętności, a także zaangażowanie – to doskonały wyraz patriotyzmu (i to nie tylko w wymiarze lokalnym).
Bądźmy tego świadomi, bo przecież nasza Polska jest zbiorem takich „małych ojczyzn”, jaką jest Ziemia Mieszkowicka.
Coroczna Msza św. odprawiana 3 maja i 11 listopada w Mieszkowicach w intencji naszej Ojczyzny, składane wiązanki kwiatów pod obeliskiem i krzyżem na cmentarzu komunalnym, to także cenne tradycje, które będziemy podtrzymywać. Nie sposób z historii Polski wyrwać kart naznaczonych wiarą naszych Ojców, kart wypełnionych modlitwą towarzyszącą najważniejszym wydarzeniom wojennym, zrywom powstańczym i tęsknocie do wolnej Ojczyzny. Nie sposób zapomnieć wspaniałego i znamiennego dla historii Polski okresu pontyfikatu Błogosławionego Jana Pawła II, który zawsze z wielką czcią mówił o sobie, jako o umiłowanym synu tej ziemi, który zawsze całował tę polską ziemię, niczym spracowane dłonie matki.
Pragnę serdecznie podziękować ks. Dziekanowi i ks. koncelebrantom za odprawioną uroczystą mszę św. i wspólną modlitwę, pocztom sztandarowym wraz z opiekunamii dyrektorami szkół oraz strażakom za udział w ceremoniach, mieszkańcom za wspólne obchodzenie święta niepodległości Polski. Szczególne słowa podziękowania kieruję do p. dyrektor, pracowników MGOK i Kapeli Mieszkowickiej za pomoc w przeprowadzeniu uroczystej sesji RM oraz oprawę dzisiejszych uroczystości, także służbom komunalnym za dbanie o to szczególne miejsce pamięci, a także o inne miejsca, jak siekierkowski cmentarz wojenny w Starych Łysogórkach.
Szanowni Państwo, żyjemy w czasach wolnej, niepodległej Rzeczypospolitej i możemy z dumą manifestować swoje przywiązanie do Ojczyzny obchodząc radosne Święto Niepodległości. Życzę wszystkim, aby potrafili wspólnie radować się i świętować.
Krzysztof Karolak
